Disclaimer vooraf:
Ik ga hier een persoonlijk verhaal vertellen, niet om aandacht of medelijden te krijgen, maar omdat ik geloof dat er bij meer mensen soortgelijke situaties gebeurd zijn of misschien nog wel gebeuren. Ik wil laten zien wat voor consequenties dit voor mij gehad heeft zodat andere zich er wellicht in kunnen herkennen en hierdoor een besef kunnen krijgen dat zij niet de enige zijn en er niet alleen voor staan. Ook heb ik al behoorlijk wat werk op verschillende punten gedaan waardoor ik inzichten heb gekregen mbt onder andere het gedrag van mijn ouders en andere, dat deze toen wellicht niet in staat waren om ander gedrag te kunnen tonen. Ze hadden voor toen hun best gedaan en daar ben ik van overtuigd.
Ja, zoals de titel luidt (Tuurlijk! Jij en onzeker?! Hou toch op!) heb ik regelmatig gehoord van mensen die mij kennen vanuit mijn jeugd tot ergens begin 30. Die reactie kwam vaak als ik mensen vertelde hoe onzeker ik in die tijd was. Vaak zagen de mensen dat niet aan mij en dachten dat ik toen arrogant en/of egoïstisch was.
Al op jonge leeftijd werd ik blootgesteld aan huiselijk (verbaal en fysiek) geweld. Ik was vaak aanwezig terwijl mijn ouders aan het ruziën waren over van alles en nog wat en werd daarna nooit gerustgesteld, aangesproken dat het niet mijn schuld was of dat het niet om mij ging, waardoor ik in de loop der jaren ben gaan geloven dat de ruzies mijn schuld waren en dat daardoor mijn ouders niet goed met elkaar om gingen en later gingen scheiden. Ik kreeg toen steeds meer het gevoel dat ik niet goed (genoeg) was en dat ik het niet waard was om te leven/te bestaan.
Op mijn vijfde werd ik seksueel misbruikt. Nadat het gebeurde had ik het direct verteld aan mijn ouders. Helaas geloofde ze mij niet direct (waarschijnlijk vanuit shock en het niet kunnen en/of willen geloven dat het mij overkomen was), maar nadat ik lijkbleek weg trok en begon te krijsen gingen ze uiteindelijk toch verhaal halen bij de ouders van de dader. Daarna kreeg ik te horen dat mijn ouders het hadden besproken met de ouders van de dader en dat het daarbij klaar was en er niet meer over gesproken mocht worden.
Er waren in mijn jeugd nog wat voorvallen geweest waarbij mijn ouders mij in eerste instantie niet direct geloofde of soms helemaal niet. Dit waren bijvoorbeeld situaties waarbij ik kon communiceren met mijn overleden oma en ook andere (overleden) mensen. Toen ik dit vertelde tegen mijn ouders was de reactie vaak zeer heftig en werd er van alles aan gedaan dat ik dat soort dingen niet meer zou zeggen of het er over zou hebben.
Ik werd naar de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis gebracht en er werden IQ tests bij mij afgenomen om te kijken of ik wel in orde was. Het resultaat was: “Er is niks negatiefs aan de hand met uw zoon, hij heeft een overactieve fantasie en een hoog IQ (169). Succes ermee.” Mijn ouders konden hier niet mee omgaan en lieten mij aan mij lot over, zolang ik maar normaal deed.
Hierdoor begon ik op jonge leeftijd al ‘ander’ gedrag te vertonen. Als ik mezelf was, werd ik afgekeurd, gepest of gestraft. Ik leerde mezelf dus al snel om mensen te ‘lezen’ en mijn gedrag zo aan te passen zodat ik ‘veilig’ was en bleef. Mijn authentieke zelf verdween volledig.
Vanaf mijn 13de tot ergens begin 20 gebruikte ik met grote regelmaat drank en drugs. Ging regelmatig naar hardcore (gabber) feesten en ging met mensen om die niet altijd het beste met mij voor hadden. Dat deed ik natuurlijk allemaal om te vluchten van de werkelijkheid en om ermee om te kunnen gaan dat ik niet mocht zijn zoals ik was vanuit mijn kern (een gevoelig jochie die gezien wou worden, die liefde nodig had en dat hij volledig mocht zijn wie en hoe hij was met al zijn paranormale gaven en al).
Vanaf mijn 10de deed ik aan vlakwater wedstrijd kanoën, daarbij hoorde dat we in de winterperiode krachttraining gingen doen. Ik mocht pas vanaf m’n 12de meedoen met de krachttraining, maar toen ik daar eenmaal mee begon, groeide mijn spiermassa aanzienlijk snel. Hierdoor kreeg ik een uiterlijk waardoor mensen een indruk van mij kregen dat ik een stoere bink was. Vanaf mijn 20ste tot m’n 29ste ging ik werken bij de Koninklijke Landmacht (verbindingsdienst), zo werd het beeld van een zelfverzekerde jongeman gecreëerd voor de buitenwereld.
Maar ondanks dat ik een stoer uiterlijk had en ook nog stoer werk deed, zat er een jochie (innerlijk kind) in mij die totaal niet op zijn plek was en zich eigenlijk ook niet veilig voelde. Constant was ik bezig om de ‘scannen’ hoe ik mijzelf moest gedragen en wat ik moest laten zien aan de buitenwereld. Hierdoor miste ik heel veel andere signalen, bijvoorbeeld van meisjes/dames die mij leuk vonden. Misschien dat ik wel iets merkte, maar ik wist niet hoe ik daarmee om moest gaan, dus negeerde ik het maar vaak. Maar ook andere sociale contacten vond ik moeilijk, zeker als ‘het’ te dichtbij kwam werd het mij Spaans benauwd en klapt ik of dicht of ging ik in de overload (of te wel veel te veel mijn best doen, pleasen).
Ik was zo onwijs bang om (weer) afgewezen te worden, om helemaal niet gezien te worden en/of om helemaal alleen over te blijven, dat ik hierdoor mijn uiterste best om het toneelspel draaiende te houden. Al mijn focus lag daar, als er dan iets in mijn ogen misging was ik van de leg en werd ik keihard voor mezelf. Ik moest alles perfect doen, want anders…
Dus ja, ik zag er wel stoer uit en deed stoer werk, maar zo voelde ik me totaal niet. Maar voor de buitenwereld kwam hier dus vaak onbegrip op, dat ze mij niet geloofde dat ik juist onzeker was en dingen niet durfde te doen of te zeggen.
Naar mate ik ouder werd, werd het steeds moeilijker voor mij om het toneelspel vol te houden, mijn authentieke zelf begon steeds meer naar boven te komen, maar omdat ik niet wist hoe ik daarmee moest omgaan maakte ik het mezelf erg lastig. Liefdesrelaties hielden nooit lang stand, ik had vaak een kort lontje en durfde mijn waren gevoelens niet te tonen. Daarbij waren er maar weinig mensen die mij kregen te zien zoals ik echt was.
Ondanks dat ik vanaf mijn 24ste met spirituele ontwikkeling bezig was, begon ik pas op mijn 35ste met persoonlijke ontwikkeling. Vanaf dat moment begon er veel te veranderen in mijn leven en kreeg ik ook meer bewustzijn over waarom bepaalde zaken in mijn leven gebeurde. Maar de pas echte grote bewustwording en verwerking van veel processen hebben pas een echte diepgang gekregen op mijn 43ste.
Met alles wat ik tot nu toe heb doorleefd, geleerd en heb overwonnen heb ik nu hele goede tools in handen om mijzelf, maar ook andere verder te helpen en dat is dus ook wat ik graag doe. Met de gaven die ik jarenlang onderdrukte, help ik nu anderen, om zichzelf weer terug te vinden, om zelfmeesterschap van hun leven te krijgen. Dat doe ik met veel spirituele invloeden, maar ook met een nuchtere aanpak zodat mensen die minder bekend zijn met spiritualiteit niet afgeschrikt worden.
Spiritualiteit is niks vreemds, maar juist heel normaal. In ons dagelijks leven heeft immers bijna iedereen wel spirituele ervaringen: een bepaald onderbuikgevoel, de ervaring dat als je aan iemand denkt die persoon opeens opbelt of het onmiddellijk aanwezige gevoel dat er in een ruimte iets aan de hand is als je naar binnen loopt. Bewustzijn valt ook onder het thema spiritualiteit en met dat bewustZIJN kunnen we juist veel meer doen.
Weet dus dat als je dit tot hier hebt gelezen, dat je niet de enige bent en je er niet alleen voor staat. Mocht je mijn ondersteuning willen, neem dan gerust contact met me op.
Mocht je meer willen weten over hoe ik om ben gegaan met onder andere mijn paranormale gaven tijdens mijn tijd bij de Koninklijke Landmacht, bestel dan het boek: Ik Zweer Trouw. In dit boek delen 7 andere naast mij hun verhalen tijdens hun carrières in hoog risico beroepen (politie, brandweer, defensie, medisch personeel, enz.).
